Αποσπάσματα από το πρόγραμμα:
-
"Στο "Φιόρο του Λεβάντε" χαιρόμαστε τη δροσιά του νεανικού έρωτα που όλους μαςαγγίζει, μια άψογη περιγραφή με κριτική διάθεση της αστικής κοινωνίας, της εποχής του Ξενόπουλου, την καταλυτική παρέμβαση τιυ λαϊκού ενστίκτου και τη μυρωμένη δροσιά της επτανησιακής κουλτούρας.
-
Κυρίως όμως μια τέλεια οικοδομημένη δραματουργική εξέλιξη.
-
Το Φιόρο όπως και κάθε έργο τέχνης, δεν είναι παρά μια πρόφαση επικοινωνίας.
-
Η θεατρική πράξη είναι η κοίτη της συνάντησης όλων των επί μέρους καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων και εκφράσεων του σχολείου. Μουσική, τραγούδι, χορός, λογοτεχνία, υποκριτική.
-
Δίνει στους μαθητές τη δυνατότητα να αναπαράγουν τον κόσμο να τον ερμηνεύσουν, να τον σχολιάσουν, να τον συνειδητοποιήσουν. Τους δίνει την ευκαιρία να εκτεθούν χωρίς κόστος, τους βοηθά να βρουν το δικό τους στίγμα, τις δικές τους απαντήσεις.
-
Είναι γεγονός ότι κάθε θεατρική διαδρομή μας αφήνει πληρέστερους και πλουτισμένους.
Αφροδίτη Ιωαννίδου |
-
Οι ώρες της θεατρικής ομάδας είναι ουσιαστικά ένας άλλος κόσμος. Μετά από μια κουραστική μέρα γεμάτη στεναχώριες, χαρές, συγκινήσεις, έρχεται το δίωρο του θεάτρου και όλα παραμερίζονται.
-
Δεν υπάρχουν πια τα συνηθισμένα πρόσωπα και προσωπεία. Χάνονται πίσω από τις μάσκες. Υπάρχει μόνο μια ομάδα ενωμένη που λειτουργεί σαν ένας άνθρωπος.
-
Ταξιδεύουμε μέσα στο χρόνο, αλλάζουμε μορφές. Μέσα από τη χρονομηχανή γνωρίζουμε εποχές, πολιτισμούς, ανθρώπους, συναισθήματα, συνήθειες.
-
Στόχος μας η εμπειρία, η καλλιέργεια, οι γνώσεις, η ολοκλήρωση πάνω σε κάτι που δουλεύουμε καιρό.
-
Για την πραγματοποίηση της παράστασης υπήρχαν εμπόδια, δυσκολίες. Η δουλειά είναι συλλογική, οι χώροι ανεπαρκείς, οι ώρες που περίσσευαν λίγες. Ο καθένας μας με τα δικά του προβλήματα, τα προσωπικά, του ρόλου του, τα μαθήματα, οι αγώνες, οι εξετάσεις, η εφηβεία μας.
-
Η "κυρία μας", η κ.Ιωαννίδου, η Αφροδίτη, η δική μας, είναι φίλη, αδελφή, μάνα, καθηγήτρια και οδηγός μας. Είναι ο άνθρωπος που μπορούμε να κουβεντιάσουμε το κάθε τι, ν' ακουμπήσουμε. Κι αν κάποτε ξεπερνάμε κάποια όρια ξέρει πόσο πολύ την αγαπάμε, πόσο απεριόριστα την εκτιμάμε, πόσο ανεπιφύλακτα την εμπιστευόμαστε.
-
Μόλις φορέσαμε πρώτη φορά τα κουστούμια, έκπληκτοι κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο.
-
Ξεχάστηκαν όλα. Δεν ήμασταν ο Γιάννης, η Μαρία, ο Μπάμπης.
-
Ήμασταν "η οικογένεια Βάλδη".
-
Η μαγεία του θεάτρου είχε μόλις αρχίσει.
Η θεατρική ομάδα"
|