Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης

Ευριπίδη

''Τρωάδες''

Όμως αν ο θεός δεν μας ταπείνωνε
στο χώμα αν δεν μας είχε γονατίσει
δεν θα μιλούσαν οι μελλοντικές γενιές για μας
και δεν θα γίνοταν τα πάθη μας τραγούδια
που όσο υπάρχουν άνθρωποι θα θέλουν να τ'ακούν.

Ευρυπίδης

 

Αίθουσα Τελετών Α.Π.Θ.

11 Απριλίου 2000

 

Αποσπάσματα από το πρόγραμμα:

"Ευρυπίδης

"Ο πόλεμος δεν έχει νικητές

έχει μονάχα νικημένους"

Ελπίζοντας ότι περνώντας από την διαδικασία του ανεβάσματος των "ΤΡΩΑΔΩΝ", τα παιδιά μας θα πάρουν το μήνυμα, θα ενωθούν με την κραυγή διαμαρτυρίας κατά της βίας και του παραλογισμού του πολέμου, θα ευαισθητοποιηθούν στην συνύπαρξη με τα καραβάνια των προσφύγων , που κατακλύζουν την χώρα μας και κάθε ελεύθερη χώρα, τον τρόμο που παραμονεύει στα Βαλκάνια, το Αιγαίο και στον κόσμο ευρύτερα, θα προβληματιστούν για την τύχη του ανθρώπου και ολόκληρης της ανθρωπότητας, για την τύχη της γης μας και ολόκληρου του πλανήτη, αποφασίσαμε να προσεγγίσουμε τον Ευρυπίδη. Ακόμη, για να συνεχίσουμε την μελέτη του αρχαίου δράματος, που αρχίσαμε με τους ΒΑΤΡΑΧΟΥΣ του Αριστοφάνη.

Ο Ευρυπίδης πάντα επίκαιρος, "ο τραγικότερος όλων" κατά τον Αριστοτέλη, τολμηρός και νεωτεριστής, διανοούμενος και ποιητής, μεταφέρει στην τραγωδία την ψυχολογίατης καθημερινότητας. Μετατρέπει την ¨Θεολογία" του Αισχύλου, την "Θηική" του Σοφοκλή, σε τολμηρό Ρεαλισμό. Το έργο του είναι πάντα έντονα πολιτικό, αισιόδοξα προκλητικό. Λέει με το στόμα των ηρώων του:

ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ: (αναφερόμενη στην Πολυξένη) Αυτή πέθανε. Εμένα να κλαις που είμαι ζωντανή.
ΕΚΑΒΗ: Τι λες παιδί μου; Ίδιο πράγμα είναι να'σαι ζωντανή και πεθαμένη; Ο πεθαμένος είναι ένα τίποτα πια.
ΕΝΩ Ο ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΕΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ.

Ας το εισπράξουμε.

Αφροδίτη Ιωάννου

"...Ξεκινώντας τη σύνθεση της μουσικής του έργου προβληματίστηκα πάρα πολύ σχετικά με το αν θα έπρεπε να δώσω μια αρχαιοπρεπή-αρχαιοφανή μουσική απόχρωση ή ένα σύγχρονο μουσικό τονισμό που να περάσει στους θεατές και να "καθίσει" πιο άνετα..Τελικά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι σε μια τραγωδία θα μπορούσε να ενυπάρχει το απόσταγμα όλης της Μουσικής μας Παράδοσης, όπως αυτή ερμηνεύτηκε στους αρχαιοελληνικούς ύμνους κι όπως συνέχισε αλώβητη να ζει μέσα στη βυζαντινή μας υμνολογία και το δημοτικό μας τραγούδι. Χωρίς πολλές περιστροφές και αναγωγές με μουσικές φόρμες, έγινε προσπάθεια να υπάρξει ένα τέτοιο διαχρονικό κλίμα στη μουσική αυτή, όπως διαχρονικός είναι κι ο πόνος του ανθρώπου όπως περιγράφεται στο έργο. Γιατί οι Τρωάδες είναι όλες γυναίκες που στο διάστημα της ιστορίας της ανθρωπότητας δέχθηκαν βολές που είχαν στόχο τη μείωση της αξιοπρέπειας και τη διαγραφή της προσωπικότητάς τους...."

Παντελής Τερεζάκης