Ο «ΘΟΥΡΙΟΣ»

Ὕστερα ὁ Ρήγας ξετυλίγει τὴν ἐπαναστατικὴ προκύρηξη μπροστὰ στὸ τραπέζι καὶ ἀρχίζει νὰ διαβάζει  

.... Ὁ λαός, ἀπόγονος τῶν Ἑλλήνων, ὅπου κατοικεῖ τὴν Ρούμελην, τὴν Μικρᾶν Ἀσίαν, τάς Μεσογείους νήσους καὶ τὴν Βλαχομπογδανίαν, καὶ ὅλοι ὅσοι στενάζουν ὑπὸ τὴν δυσφορωτάτην τυραννίαν τοῦ ὀθωμανικοῦ βδελυρωτάτου δεσποτισμοῦ, ἢ ἐβιασθησαν νὰ φύγουν εἰς ξένα βασίλεια διὰ νὰ γλυτώσουν ἀπὸ τὸν δυσβάστακτον καὶ βαρὺν αὐτοῦ ζυγόν, ὅλοι, λέγω, χριστιανοὶ καὶ τοῦρκοι, χωρὶς κανέναν ξεχωρισμὸν θρησκείας (ἐπειδὴ ὅλοι πλάσματα Θεοῦ εἶναι καὶ τέκνα τοῦ πρωτοπλάστου), στοχαζόμενοι ὅτι  ὁ Τύραννος, ὀνομαζόμενος Σουλτάνος, κατέπεσεν ὁλοτελως εἰς τάς βρωμερὰς θηλυμανεῖς ὀρέξεις του, ἐπερικυκλώθη ἀπὸ εὐνούχους καὶ αἱμοβόρους ἀμαθεστάτους αὐλικούς, ἀλησμόνησε καὶ κατεφρόνησε τὴν ἀνθρωπότητα, ἐσκληρύνθη ἡ καρδία του κατὰ τῆς ἀθωότητος, καὶ τὸ πλέον ὡραιότερον βασίλειον τοῦ κόσμου, ὅπου ἐκθειάζεται πανταχόθεν
ἀπὸ τοὺς σοφούς, ἐκατήντησεν εἰς μίαν βδελυρὰν ἀναρχίαν, τόσον, ὅπου κανένας, ὁποιασδήποτε τάξεως καὶ θρησκείας, δὲν εἶναι σίγουρος μήτε διὰ τὴν ζωήν του, μήτε διὰ τὴν τιμήν του, μήτε διὰ τὰ ὑποστατικά του, ἀλλὰ ὁ πλέον ἥσυχος, ὁ πλέον ἀθῶος, ὁ πλέον τίμιος πολίτης κινδυνεύει εἰς κάθε στιγμὴν νὰ γένη ἐλεεινὴ θυσία τῆς τυραννικῆς φαντασίας ἢ τῶν ἀγρίων τοποτηρητῶν καὶ
ἀναξίων μεγιστάνων τοῦ Τυράννου ἤ, τέλος (ὅπερ καὶ συνεχεστέρως συμβαίνει), τῶν κακότροπων θηριωδέστατων μιμητῶν του, χαιρόντων εἰς τὸ ἀτιμώρητον κρῖμα, εἰς τὴν σκληροτάτην ἀπανθρωπότητα, εἰς τὴν φονοκτονίαν, χωρὶς καμμίαν ἐξέτασιν καὶ χωρὶς καμμίαν κρίσιν.

.....Νὰ σᾶς τὰ πῶ καὶ τραγουστὰ ποὺ εἶναι πιὸ εὔκολα (ἐκτὸς κειμένου)

	Τί σ' ώφελεί ἂν ζήσης καὶ εἶσαι στὴ σκλαβιά; στοχάσου πὼς σὲ ψένουν καθ' ὤραν στὴ φωτιά. Βεζύρης, Δραγουμάνος, Ἀφέντης κι ἂν σταθῆς, ὁ Τύραννος ἀδίκως, σὲ κάμει νὰ χαθῆς· δουλεύεις ὂλ' ἥμερα σὲ ὅτι κι ἄν σου πῆ, κι αὐτὸς πασχίζει πάλιν τὸ αἷμα σου νὰ πιῆ. Καλύτερα μίας ὥρας ἐλεύθερη ζωή,  παρὰ σαράντα χρόνοι, σκλαβιὰ καὶ φυλακή!
Video [5.90 MB]	Περιήγηση φωτογραφιῶν	Οι νότες τοῦ Θούριου

.....

......Οὐρανέ! ἐσὺ εἶσαι ἀπροσωπόληπτος μάρτυς τῶν τοιούτων κακουργημάτων.  Ἥλιε! ἐσὺ βλέπεις καθημερινῶς τὰ τοιαῦτα θηριώδη τολμήματα. Γῆ! ἐσὺ ποτίζεσαι ἀδιακόπως ἀπὸ τὰ ρεῖθρα τῶν ἀθώων αἱμάτων. Ποῖος ἔχει στόμα νὰ μὲ εἴπη τὸ ἐναντίον;  Ὁ μέχρι τοῦδε, λέγω, δυστυχὴς οὖτος λαός, βλέποντας ὅτι ὅλαι του αἱ θλίψεις, αἱ ὀδύναι, τὰ καθημερινὰ δάκρυά του, ὁ ἀφανισμός τους, προέρχονται ἀπὸ τὴν κακὴν καὶ ἀχρειεστάτην διοίκησιν, ἀπὸ τὴν ὑστέρησιν καλῶν νόμων, ἀποφάσισεν, ἐνανδριζάμενος μίαν φοράν, νὰ ἀτενίση πρὸς τὸν Οὐρανόν, νὰ ἐγείρη ἀνδρείως τὸν καταβεβαρημένον τράχηλόν του καὶ ἐνοπλίζοντας ἐμμανῶς τοὺς βραχίονάς του μὲ τὰ ἅρματα τῆς ἐκδικήσεως καὶ τῆς ἀπελπισίας, νὰ ἐκβοήση μεγαλόφωνος, ἐνώπιον πάσης της Οἰκουμένης, μὲ βροντώδη κραυγήν, τὰ ἱερὰ καὶ ἄμωμα δίκαια, ὁποῦ θεόθεν τῷ ἐχαρίσθησαν διὰ νὰ ζήση ἡσύχως ἐπάνω εἰς τὴν γῆν.

 Ὅλοι μαζὶ ἡ ὁμάδα τοῦ Ρήγα

Σ' Ἀνατολὴ καὶ Δύση καὶ Νότον καὶ Βοριὰ
γιὰ τὴν Πατρίδα ὅλοι νὰ 'χωμεν μιὰ καρδιὰ
στὴν πίστιν τοῦ καθένας ἐλεύθερος νὰ ζῆ
στὴν δόξαν τοῦ πολέμου νὰ τρέξωμεν μαζύ,
Βούλγαροι κι Ἀρβανίτες, Ἀρμένοι καὶ Ρωμιοί,
ἀράπηδες καὶ ἄσπροι, μὲ μιὰ κοινὴ ὁρμή,
γιὰ τὴν Ἐλευθερίαν νὰ ζώσωμεν σπαθί, 
πῶς εἲμαστ’ ἀντρειωμένοι, παντοῦ νὰ ξακουσθὴ   

... Ὅθεν, διὰ νὰ ἠμποροῦν ὁμοθυμαδὸν ὅλοι οἱ κάτοικοι νὰ συγκρίνωσι πάντοτε μὲ ἄγρυπνον ὄμμα τὰ κινήματα τῆς Διοικήσεως μὲ τὸν σκοπὸν τῆς κοινωνικῆς αὐτῶν νομοθεσίας, ἐκτινάζοντες ἀνδρικῶς τὸν οὐτιδανὸν ζυγὸν τοῦ Δεσποτισμοῦ καὶ ἐναγκαλιζόμενοι τὴν πολύτιμον Ἐλευθερίαν τῶν ἐνδόξων προπατόρων τῶν, νὰ μὴν ἀφεθώσιν οὐδέποτε νὰ καταπατῶνται ὡς σκλάβοι εἰς τὸ ἑξῆς
ἀπὸ τὴν ἀπάνθρωπον Τυραννίαν.

Ὁ  Ρήγας ἀπαγγέλλει πάνω στὴ μουσικὴ

Οἱ νόμοι νάν’ ὁ  πρῶτος καὶ μόνος ὁδηγός,
καὶ τῆς πατρίδος ἕνας νὰ γενῆ ἀρχηγὸς
γιατί κι ἡ ἀναρχία ὁμοιάζει τὴν σκλαβιὰ
νὰ ζοῦμε σὰ θηρία, εἰν' πιὸ σκληρὴ φωτιά. 

Χαμηλώνει λίγο τοὺς τόνους, βγάζει ἀργὰ τὸ βιβλίο μὲ τὰ Δίκαια τοῦ Ἀνθρώπου καὶ δίνει τὸ βιβλίο στὸν Ἀργέντη

Δῶστε προσοχὴ μεγάλη, τὸ ΄χουν καταφέρει οἱ Γάλλοι!

 Ἀτάκα, ἡ μουσικὴ σταματᾶ τελείως

 Ἄρθρον 1 (Εὐστράτιος Ἀργέντης)
Ὁ σκοπὸς ὁποῦ ἀπ' ἀρχῆς κόσμου οἱ ἄνθρωποι ἐσυμαζώχθησαν τὰ δάση τὴν πρώτην φοράν διὰ νὰ κατοικήσουν ὅλοι μαζὶ κτίζοντες χώρας καὶ πόλεις, εἶναι διὰ νὰ συμβοηθῶνται καὶ νὰ ζῶσιν εὐτυχισμένοι, καὶ ὄχι νὰ συναντιτρώγονται, ἢ νὰ ρουφᾶ τὸ αἷμα τους ἕνας. Τότε ἔκαμαν βασιλέα διὰ νὰ ἀγρυπνῆ εἰς τὰ συμφέροντα των, διὰ νὰ εἶναι βέβαιοι εἰς τὴν ἀπόλαυσιν τῶν φυσικῶν δικαίων, τὰ ὁποῖα δὲν ἔχει τὴν ἄδειαν νὰ τοὺς τὰ ἀφαιρέσει κανένας ἐπὶ τῆς γῆς.  

Ἄρθρον 2 (Ἀντώνιος Κορωνιός)
Αὐτὰ τὰ φυσικὰ δίκαια εἶναι: πρῶτον, τὸ νὰ εἴμεθα ὅλοι ἴσοι καὶ ὄχι ὁ ἕνας κατώτερος ἀπό τὸν ἄλλον, δεύτερον, νὰ εἴμεθα ἐλεύθεροι, καὶ ὄχι ὁ ἕνας σκλάβος τοῦ ἀλλουνοῦ,  τρίτον, νὰ εἴμεθα σίγουροι εἰς τὴν ζωήν μας, καὶ κανένας νὰ μὴν ἠμπορῆ νὰ μᾶς τὴν πάρη ἀδίκως καὶ κατὰ φαντασίαν, καὶ τέταρτον, τὰ κτήματα ὅπου ἔχομεν, κανένας νὰ μὴν ἠμπορῆ να μᾶς ἐγγίζη, ἂλλ' εἶναι ἰδικά μας καὶ τῶν κληρονόμων μας

Ἄρθρον 3 (Παναγιώτης Ἐμμανουήλ)
Οὖλοι οἱ ἄνθρωποι, Χριστιανοὶ καὶ Τοῦρκοι, κατὰ φυσικὸν λόγον εἶναι ἴσιοι. Ὅταν πταίση τινάς, ὁποιασδήποτε καταστάσεως, ὁ νόμος εἶναι ὁ αὐτὸς διὰ τὸ πταῖσμα καὶ ἀμετάβλητος. Ἤγουν δὲν παιδεύεται ὁ πλούσιος ὀλιγώτερον καὶ ὁ πτωχὸς περισσότερον διὰ τὸ αὐτὸ σφάλμα, ἂλλ’ ἴσια ἴσια 

Ἄρθρον 4 (Δημήτριος Νικολαϊδης)
Ὁ νόμος εἶναι ἐκείνη ἡ ἐλευθέρα ἀπόφασις, ὅπου μὲ τὴν συγκατάθεσιν ὄλου τοῦ λαοῦ ἔγινεν ἤγουν ὅλοι θέλομεν ὅτι ὁ φονεὺς νὰ φονεύεται, αὐτὸς λέγεται νόμος, καὶ εἶναι ὁ ἴδιος δι' ὅλους μας εἰς τὸ νὰ παιδεύση. Καὶ πάλιν ἄλλος, ὅπου ὑπερασπίζεται. Ἤγουν ὅλοι θέλομεν νὰ ἐξουσιάζωμεν τὰ ὑποστατικά μας, κανένας λοιπὸν δὲν ἔχει τὴν ἄδειαν νὰ μᾶς πάρη δυναστικῶς τίποτες. Αὐτὸς εἶναι νόμος, ἐπειδὴ μοναχοί μας τὸν δεχόμεθα καὶ τὸν θέλομεν. Ὁ νόμος ἔχει πάντοτε νὰ προστάξη, ὅτι πράγμα εἶναι δίκαιον καὶ ὠφέλιμον εἰς τὴν συγκοινωνίαν τῆς ζωῆς μας, καὶ νὰ ἐμποδίζη ἐκεῖνο ὅπου μας βλάπτει. 

Ἄρθρον 5 (Εὐστράτιος Ἀργέντης)
Ὅλοι οἱ συμπολίται ἠμποροῦν νὰ ἔμβουν εἷς ἀξίας καὶ δημόσια ὀφφίκια. Τὰ ἐλεύθερα γένη δὲν γνωρίζουν καμμίαν ἄξιαν προτιμήσεως εἰς τάς ἐκλογάς των, παρὰ τὴν φρόνησιν καὶ τὴν προκοπήν, ἤγουν κανένας, ὅταν εἶναι ἄξιος καὶ προκομμένος διὰ μίαν δημόσιαν δούλευσιν, ἠμπορεῖ νὰ τὴν ἀποκτήση. Ἐξ ἐναντίας δὲ μὴν ὄντας ἄξιος, ἀλλὰ χυδαῖος, δὲν πρέπει νὰ τῷ δοθῇ διότι μὴν ἠξεύροντας, πὼς νὰ τὴν ἐκτελέση, προσκρούει καὶ βλάπτει τὸ κοινὸν μὲ τὴν ἀμάθειαν καὶ τὴν ἀνεπιδεξιότητά του.

Ἀρθρον 6 (Ἀντώνιος Κορωνιός)
Ἡ ἐλευθερία εἶναι ἐκείνη ἢ δύναμις, ὅπου ἔχει ὁ ἄνθρωπος εἰς τὸ νὰ κάμει ὅλον ἐκείνο, ὅπου δὲν βλάπτει εἰς τὰ δίκαια τῶν γειτόνων του. Αὐτὴ ἔχει ὡς θεμέλιον τὴν φύσιν, διατὶ φυσικὰ ἀγαπῶμεν νὰ εἴμεθα ἐλεύθεροι· ἔχει ὡς κανόνα τὴν δικαιοσύνην, διατὶ ἡ δικαία ἐλευθερία εἶναι καλή.Ἔχει ὡς φύλακα τὸν νόμον, διατὶ αὐτὸς προσδιορίζει, ἕως ποὺ πρέπει νὰ εἴμεθα ἐλεύθεροι. Τὸ ἠθικὸν σύνορον ἐλευθερίας εἶναι τοῦτο τὸ ρητόν. Μὴν κάμεις εἰς τὸν ἄλλον ἐκεῖνο, ὁποῦ δὲν θέλεις νὰ σὲ κάμουν.

 Ἄρθρον 7 (Παναγιώτης Ἐμμανουήλ)
Τὸ δίκαιόν τοῦ νὰ φανερώνωμεν τὴν γνώμην μας καὶ τοὺς συλλογισμούς μας, τόσον μὲ τὴν τυπογραφίαν, οἶον καὶ μὲ ἄλλον τρόπον, τὸ δίκαιον του νὰ συναθροιζόμεθα εἰρηνικῶς· ἢ ἐλευθερία κάθε εἴδους θρησκείας, Χριστιανισμοῦ, Τουρκισμοῦ, 'Ιουιδαϊσμοῦ καὶ τὰ λοιπὰ δὲν εἶναι ἐμποδισμένα εἰς τὴν παροῦσαν διοίκησιν. Ὅταν ἐμποδίζονται αὐτὰ τὰ δίκαια, εἶναι φανερόν, πὼς προέρχεται τοῦτο ἀπὸ τυραννίαν, ἢ πὼς εἶναι ἐνθύμησίς του ἐξοστρακισθέντος δεσποτισμοῦ, ὅπου ἀπεδιώξαμεν.

   Ἄρθρον 8  (Δημήτριος Νικολαϊδης)
Ἡ σιγουρότης εἶναι ἐκείνη ἡ διαφέντευσις, ὅπου δίδεται ἀπὸ ὅλον τὸ ἔθνος καὶ τὸν λαὸν εἰς τὸν κάθε ἄνθρωπον διὰ τὴν φύλαξιν τοῦ ὑποκειμένου του, τῶν δικαίων του καὶ τῶν ὑποστατικῶν του, ἤγουν ὅταν βλάψη τινὰς ἕνα μόνον ἄνθρωπον, ἢ πάρη ἀδίκως τίποτες ἀπ' αὐτόν, ὅλος ὁ λαὸς πρέπει νὰ σηκωθῆ κατ' ἐπάνω ἐκείνου τοῦ δυνάστη καὶ νὰ τὸν ἀποδιώξη.  

Ἄρθρον 9 (Ρήγας Βελεστινλής)
Ὁ νόμος ἔχει χρέος νὰ διαφεντεύη τὴν κοινὴν ἐλευθερίαν ὅλου τοῦ ἔθνους καὶ ἐκείνην του κάθε ἀνθρώπου, κατοίκου εἰς ταύτην τὴν αὐτοκρατορίαν, ἐναντίον τῆς καταθλίψεως καὶ τῆς δυναστείας τῶν διοικητῶν. Ὅταν αὐτοὶ διοικοῦν καλῶς, νὰ τοὺς διαφεντεύη.Εἰ δὲ κακῶς νὰ τοὺς ἀποβάλη.  

Στο σημεῖο αὐτὸ, έρχεται ἀπὸ τὴν εἴσοδο Β’, ὁμάδα ἀγωνιστῶν ψάλλοντας, για να ὁρκιστεί

Ὦ Βασιλεῦ του Κόσμου, ορκίζομαι σε Σέ
στην γνώμην των τυράννων νὰ μήν ἐλθῶ ποτέ!
  Μήτε νὰ τοὺς δουλεύσω, μήτε νὰ πλανηθῶ
εἰς τὰ ταξίματα τους, γιά νὰ παραδοθῶ.
 

 Ὁ Ρήγας με τοὺς συντρόφους του: 

Λοιπόν, γιατί ἀργεῖτε; τί στέκεσθε νεκροί;
Ξυπνήσατε, μήν εἶσθε ἐνάντιοι κι ἐχθροί.
Νὰ ψάξωμεν τους λύκους, που τὸν ζυγόν βαστοῦν
και Χριστιανούς καὶ Τούρκους σκληρά τους τυραννοῦν.

Ὅλοι μαζί

Ὁ κόσμος νὰ γλυτώση ἀπ' αὖτην τὴν πληγή
Κι’ ελεύθεροι νά ζῶμεν, ἀδέλφια, εἰς τήν Γῆ! 

Την ώρα που τραγουδοῦν ὅλοι μαζί, μπαίνουν ὰπό τὶς εὶσόδους πέντε ἔξι γεροδεμένοι χωροφύλακες,
Βουτᾶνε τὸ Ρήγα καὶ την παρέα του καὶ τοὺς τραβολογάνε ἔξω ἀπό την εἴσοδο  μιλῶντας γερμανικά.
  Οἱ ὁρκισμένοι ὑποχωροῦν καὶ καταλαμβάνουν προσημειωμένες θέσεις στὰ ὀρεινά της πλατεῖας.

Σχεδόν ταυτόχρονα: 

Διαγγελέας εἰσόδου Α’:
Στὶς 28 Απριλίου 1798, οι Αὐστριακοί τους παραδίδουν σιδηροδέσμιους, στὸν Τοῦρκο διοικητή τοῦ Βελιγραδίου.

Διαγγελέας εὶσόδου Β’:
Στὶς 17 Ιουνίου τοῦ 1798, ὕστερα ἀπὸ συνεχή βασανιστήρια, τοὺς στραγγαλίζουν καὶ ρίχνουν τα σώματα τους
στο Δούναβη. Ἤθελαν νὰ γεφυρώσουν τὰ Βαλκάνια.

...λίγο πρίν καταλαγιάσει το σούσουρο απ’ τις συλλήψεις

Α’ : Κύρια πολεμικά & πολιτικά γεγονότα στὴν Πελοπόννησο

Β’ : Ἰανουάριος- Φεβρουάριος 1821: Διαβουλεύσεις τῶν ἀπεσταλμένων τής Φιλικής Εταιρείας
μὲ τούς Πελοποννήσιους προκρίτους. Διαφωνίες και διστακτικότητα.

Α’ : Μάρτιος 1821: Οἱ τολμηρότεροι παρασέρνουν τοὺς διστακτικούς.
Τα ὲπαναστατικά επεισόδια γενικεύονται σταδιακά σὲ ὅλη την Πελοπόννησο. Πρώτες νίκες κατά τὼν Τούρκων.

Β’ : Μάιος 1821: Συνέλευση τὼν Καλτεζών. Πρώτη διοικητική σύγκρουση. Ανακήρυξη της Γερουσίας καὶ τοὺ Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη ὡς ἀρχιστρατήγου. Ὁ Κολοκοτρώνης διαφωνεῖ, προτείνοντας στρατιωτική διοίκηση.

Α’ : Ιούνιος 1821: Ὁ Δημήτριος Υψηλάντης φτάνει στὴν Ὕδρα μὲ ἐξουσιοδότηση τοῦ ἀδελφοῦ του Ἀλέξανδρου, γιά νὰ ἀναλάβει τήν στρατιωτική διοίκηση. Προσπαθῶντας νὰ οργανώσει τακτικό στρατό, διαπιστώνει ὅτι ὁ τοπικισμός ἀποτελεῖ τροχοπέδη. Οἰ Έλληνες ἔχουν συνηθίσει νὰ μάχονται μόνο γιά τὴν ἰδιαίτερη πατρίδα τους, ὑπό τὴν ἡγεσία τών τοπικῶν προεστῶν.

Β’ : Ιούλιος 1821: Ἄφιξη στὸ Μεσολόγγι τοὺ Ἀλέξανδρου Μαυροκορδάτου. Ἡ παρουσία τοῦ ἱκανοῦ διπλωμάτη μά ὑπερφιλόδοξου, ιδιοτελοῦς φαναριώτη πολιτικοῦ, θὰ σηματοδοτήσει τὶς πολιτικές ἐξελίξεις.

Α’ : Ἡ ἀντιπαλότητα μεταξύ ἐτεροχθόνων Φιλικών και Προεστῶν τῆς Πελοποννήσου διογκώνεται. Τα ἄτακτα τοπικά ἑλληνικά στρατεύματα σχηματοποιοῦνται σιγά-σιγά σὲ δύο ὁμάδες, ἐντιπροσωπεύοντας τὴν ταξική σύγκρουση. Ἀπό τὴ στιγμή αὐτή καὶ μέχρι την 1η ἐθνοσυνέλευση, κάθε πολιορκία τουρκικοῦ φρουρίου γίνεται ἀπό δύο ελληνικούς στρατούς.

Β’ : Σεπτέμβριος 1821: Ἅλωση τῆς Τριπολιτσᾶς. Αὔξηση τοῦ κύρους τοῦ Κολοκοτρώνη. Οἱ προεστοί θέλοντας νὰ περιορίσουν τὴν δύναμη τῶν Πελοποννησιακῶν κλέφτικων σωμάτων, εἰσάγουν μισθοφόρους στρατιῶτες ἀπὸ την Στερεά Ἑλλάδα.

Α’ : Δεκέμβριος 1821-Ἰανουάριος 1822: 1η Ἐθνοσυνέλευση στὴν ΕΠΙΔΑΥΡΟ. Διακήρυξη ἀνεξαρτησίας τῆς Ἑλλάδος, ψήφιση προσωρινοῦ Συντάγματος. Ἐκλέγονται: πρόεδρος του Ἐκτελεστικού Σώματος ὁ Μαυροκορδᾶτος καὶ τοῦ Βουλευτικοῦ ὁ Ὑψηλάντης.

Β’ : Καλοκαίρι 1822: Ἐκστρατεῖα τοῦ Δράμαλη στὴν Πελοπόννησο καὶ καταστροφή του ἀπὸ τόν Κολοκοτρώνη.

Α’ : Ὀκτώβριος-Δεκέμβριος 1822: Οἱ Εὐρωπαϊκές δυνάμεις ἐπαναβεβαιώνουν τὴν Ἱερά Συμμαχία στὸ συνέδριο τῆς Βερόνα. Δέν δέχονται τούς ἀπεσταλμένους τῶν Ἑλλήνων καὶ ἀποκηρύσσουν τὴν ἑλληνική ἐπανάσταση.

Β’ : Δεκέμβριος 1822: Οἱ Κολοκοτρωναῖοι γίνονται κύριοι τοῦ παραδομένου Ναυπλίου. Οἱ πολιτικοί ποὺ εμπόδιζαν τόν Κολοκοτρώνη νὰ πολιορκήσει τό Ναύπλιο, τόν εμποδίζουν νὰ πολιορκήσει καὶ τὴν Πάτρα.

Α’ : 1823: Νέα διάσταση ἐθνικοῦ διχασμοῦ. Τὸν ταξικό διχασμό ἔρχεται νὰ συμπληρώσει ὁ προσωπικός. Στὸ προσκήνιο ἐμφανίζονται οἱ πλούσιοι Ὑδραῖοι, Κουντουριώτηδες, ἀντίζηλοι τών Πελοποννησίων. 

Διαγγελέας Α΄ :
Στρατηγός Ἰωάννης Mακρυγιάννης (1797 Λιδορίκι – 1864 Αθήνα ).
Τὸ τρίτο παιδὶ τοῦ Δημητρίου καὶ τῆς Βασιλικῆς Τριανταφύλλου.«Μακρυγιάννης» εἶναι το παρατσοῦκλι του. 

Μπαίνει ἐπίσημα κάθεται, καὶ κουρδίζει γιὰ λίγο τὸν ταμπουρά του

Video [2.77 MB]

περιήγηση φωτογραφιῶν

.....Ἡ πατρὶς τῆς γεννήσεως μου εἶναι ἀπὸ το Λιδορίκι, χωριὸ του Λιδορικιοῦ ὀνομαζόμενον Ἀβορίτη. Τρεῖς ὥρες εἶναι άπὸ τὸ Λιδορίκι μακρυὰ τὸ ἄλλο χωριό, πέντε καλύβια. Οἱ γοναῖγοι μου πολὺ φτωχοί καὶ ἡ φτώχεια αὐτείνη ἦρθε άπὸ τὴν ἁρπαγὴ τῶν ντόπιων Τούρκων καὶ τῶν Ἀρβανίτων τοῦ Ἀλήπασσα. Πολυφαμελῖτες οἱ γοναῖγοι μου καὶ φτωχοὶ καὶ ὅταν ἤμουνε ἀκόμα εἰς τὴν κοιλιὰ τῆς μητρός μου, μίαν ἡμέρα πῆγε διὰ ξύλα εἰς τὸν λόγκον. Φορτώνοντας τά ξύλα ‘σ το νῶμο της, φορτωμένη εἰς τὸν δρόμον, εἰς τὴν ἐρημιά, τὴν ἔπιασαν οἱ πόνοι καὶ γέννησε ἐμένα. Μόνη της ἡ καϊμένη καὶ ἀποσταμένη ἐκιντύνεψε καὶ  αὐτείνη τότε και εγώ. Ξελεχώνεψε μόνη της καὶ συγυρίστη, φορτώθη ὀλίγα ξύλα καὶ ἔβαλε και χόρτα ἀπάνου εἰς τὰ ξύλα καὶ ἀπὸ πάνου ἐμένα καὶ πῆγε εἰς τὸ χωριόν. Σὲ κάμποσον καιρὸν ἔγιναν τρία φονικὰ εἰς τὸ σπίτι μας καὶ χάθη καὶ ὁ πατέρας μου.

.........Ξαναχτυπᾶ στὸν ταμπουρᾶ κὰτι σὰν ταξίμι
......
........Ἀπό δεκατεσσάρων ἔπιασα τὸ ντουφέκι. Μια φορά, στὴ μάχη της Ἀκρόπολης με ντουφέκιζαν οι Τοῦρκοι, τους ντουφέκισα κι’ ἐγώ  ἀπανωτά. Μοῦ  ρίχνουν μιὰ ντουφεκιά καὶ μὲ πληγώνουν στὸ λαιμό. Τότε κάνω τὸ ποδάρι μου νὰ κατεβῶ ἀπὸ τη ντάπια κι ἔπεσα. Ὁ τόπος ἤταν στενός. Οἱ δικοί μας τσακίστηκαν στὴν ὄξω ντάπια. Πατοῦσαν ἀπάνω μου καὶ διάβαιναν καὶ, στενός ὁ τόπος, μ' αφάνισαν. Ἔβλεπαν καὶ τὰ αἵματα, ἔλπιζαν ὅτ' εἶμαι σκοτωμένος . Τότε σηκώνομαι μισοντραλισμένος καὶ βαστῶ καμμιά δεκαριὰ ἔξω με  τὀ μαχαίρι δὲν τοὺς ἄφηνα νὰ μποῦνε μέσα καἰ τράβηξα τὴν πόρτα ὁποῦ ‘χαμεν ἀνοιχτὴ καὶ πιάσαμεν τὸν πόλεμον μἐ τὶς πιστόλες. Ξαναλαβώνομαι κι ἐγώ πίσου εἰς τὸ κεφάλι πολὺ κακά. Μπῆκε τοῦ φεσιοῦ τὸ μπάλωμα στὰ κόκκαλα, στὴν πέτσα τοῦ μυαλοῦ. Ἔπεσα κάτω πεθαμένος. Τότε οἱ καϋμένοι Ἕλληνες μὲ λυπήθηκαν πολύ. Πολέμησαν γενναίως, διώξαν τοῦς Τοῦρκους ἀπὸ τὴ ντάπια μας καὶ τοὺς ἔβαλαν ὅλους στὶς καμάρες. Καὶ ὕστερα ντουφέκισαν πάλι στὸ κάστρο. Θά σᾶς ’πῶ κι’ ἕνα πολύ γενναῖο περιστατικό: Ἕνας ἀτρόμητος ἄντρας ἀπὸ τοὺς Κολοβάτες (εἶναι των Σαλώνων χωριὸν), τὸν λένε Μῆτρο Καθάριον. (ἀλήθεια καθάριος κι’ ἀτίμητος εἶναι), ἀφοῦ τσακιστήκαμε στὴ μάχη μὲς τὴ χώρα καὶ τραβηχτήκαμε ἐμεῖς κι’ οἱ ἄλλοι δικοί μας, φκιάσαμε ταμποῦρι καὶ πολεμούσαμε. Αὐτὸς ὁ δυστυχὴς, ἤταν μὲς τὴ χώρα σὲ σπίτι μπασμένος. Ἀφοῦ φύγαμε αὐτός ἔμεινε μόνος του κλεισμένος. Τοῦ φύγαν οἱ σύντροφοι του κι’ έμεινε μόνος του. Τοῦ ρίχτηκαν οἱ Τοῦρκοι ἀπάνω του. Παίρνει ἕνα γιαταγάνι τούρκικον καῖ σκοτώνει τὸν Τοῦρκον. Ἐκεῖ ὅπου πολεμοῦσε τοῦ δίνουν μίαν μαχαιριὰ εἰς τὴν κοιλιά. Σκοτώνει τὸν Τοῦρκον καὶ μὲ τὸ μαχαίρι εἰς τὴν κοιλιὰ ἤρθε ἐκεῖ ὁποῦ ἤμαστε ‘μεῖς, στὸ ταμποῦρι. Μὲ τὸ μαχαῖρι στὴν κοιλιά, τὸν πήγαμε ἐκεῖ ὅπου ἤταν οἱ δικοὶ μας καὶ ὁ γιατρός. Τοῦ ‘βγαλε τὸ μαχαῖρι κι’ὕστερα μὲ τῶν μερμηγκῶν τὰ κεφάλια τοῦ ‘ραψε τὴν κοιλιά, καὶ τράβηξε ὁ καϋμένος ἕνα χρόνον νὰ γιατρευτῆ. Ἔγιανε καὶ πάλε ξηλωνόταν, κι' ἔβγαιναν οἱ κοπριές ἀπ’ τὴν κοιλιὰ ὅπου ἤταν ἡ πληγή. Καὶ τώρα ζῆ καὶ δὲν ἔχει ψωμὶ νὰ φάει.
................Ξαναχτυπᾶ στὸν ταμπουρᾶ.

.... Τὸν Σεπτέμβριον τοῦ 1826, ὅταν πολιορκούμασταν ἀπὸ τοὺς Τούρκους στὴν  Ἀκρόπολη, κάλεσα τὸν Γκούρα καὶ ἄλλους δυὸ ὁπλαρχηγούς στὴν ντάπια ποὺ ὑπεράσπιζα, στὸν Σερπεντζέν, να φᾶμε., Ἔκατσε ὁ Γκούρας καὶ οἱ ἄλλοι καὶ φάγαμεν ψωμὶ, τραγουδήσαμε κι ἐγλεντήσαμε, μὲ περικάλεσε ὁ Γκούρας κι ό Παπακώστας ὁ Τζαμάλας νὰ τραγουδήσω· Ὅτ' εἴχαμε τόσον καιρὸν ὅπου δὲν εἴχαμε τραγουδήσει, τόσον καιρὸν ὅπου μὰς ἔβαλαν οἱ (ι)διοτελεῖς και 'γγιχτήκαμεν διὰ νὰ κάνουν αὐτοὶ  τοὺς κακοὺς τους σκοπούς. Τραγουδοῦσα καλά. Τότε λέγω ἕνα τραγοῦδι..»

..........Ἀρχίζει ἕνα ταξίμι σὲ Λέγετο. Αἴφνης, ἐμφανίζεται ὁ Μ.Τ μ’ ἕνα Μεγάλο Ὄργανο (μπασαβιόλα).

................................Μακρυγιάννης: Τί ‘ναι τούτος ο Διόλαρος. Τον σχόλασαν απ’ τα ανάκτορα;

Μ.Τ:  Ἄσε με νὰ παίξω μαζί σου, καὶ θὰ στὸ συμφωνήσω ἐγὼ τὸ Διόλαρο Στρατηγέ μου. Ἔτσι δὲν ἔγινε καὶ μὲ τὰ φυσερά, κλαρίνα καὶ τρομπέτες.Τὰ πρόλαβες αὐτὰ ἤ;.....

 Μακρυγιάννης: Ἴσα πού’χαν ἀρχίσει νὰ τὰ λυγίζουν οἱ παιχνιδατόροι μας. Εἶχαν ἔρθει μὲ τὸν Ὄθωνα, καὶ τύφλωσαν τὸν κοσμάκη μὲ τὴ γυαλάδα τους.... Γιὰ νὰ δοῦμε τί πουλιὰ πιάνεις...