πούντους-πούντους*

Ήταν στην Πόλη ένας παππούς που 'λεγε:

- Πώς κουρδίζουμε το ούτι;

- Άσπρο κώλου πού 'χει η νύφ', πούντους-πούντους -πούντους-πούντους…

Ο δικός μου ο παππούς ήτανε μάγειρας. Η οργανοποιία ξεκίνησε από τον θείο του πατέρα μου, σύζυγο της θείας του πατέρα μου , της Μαργιάς, τον Μανόλη το Βεννιό. Ο Βεννιός ήταν απ' τη Φολέγανδρο. Το νησί εκεί ολόκληρο έχει δύο ονόματα, Δεκαβάλλας και Βεννιός. Πήγανε στην Πόλη από πολύ παληά. Γρί τούρκικο δεν ήξεραν. Ο πατέρας μου αμφιβάλλω αν γεννήθηκε εκεί στην Φολέγανδρο. Φέρεται, είναι γραμμένος στη Φολέγανδρο αλλά γεννήθηκε στην Πόλη…Ο γυιός μου, ο Βίκτωρ, πήγε κι έψαξε όλα τα κιτάπια. Τους βρήκε όλους. Ντεκαβάλλας είναι. Είναι Ντέ.

Στον ιταλικό τον πόλεμο, ο πατέρας μου όταν δεν είχαν δουλειά και πήγε για δουλειά , για εργάτες που σκάβαν ορύγματα, η Θεσσαλονίκη γέμισε ορύγματα το 40, και πήγε στη γραμματεία να πληρωθεί, λέει:

- Βίκτωρ Ντεκαβάλας του Φραντζίσκου...

το 'λεγε αυτός το ντέ, του λένε:

-Εσύ Iταλός... τι γυρεύεις εδώ πέρα;

επιστροφή στην αρχική σελίδα

* Βλέπε: Κώστας Δεκαβάλας, Αφηγήσεις, Φεβρουάριος-Μάρτιος 2006, Επιμέλεια: Βασίλης Βέτσος