ΤΣΑΛ.: Έλα, συντρόφισσά μου εσύ, ξύπνα.
Ξύπνα, τραγούδα τους ιερούς σου ύμνους,
που με τη θεϊκή σου φωνή το πολύκλαυτο παιδί μας
θρηνολογείς τον Ίτη.
Κι απ' τα στόματα των θεών τότε
ξεσπάει ταιριαστή η θεϊκιά των μακάρων φωνή.
(Από τα παρασκήνια ακούγεται ήχος αυλού, που παριστάνει το κελάηδημα της αηδόνας)
ΕΥΕΛ.: Ω! Δία βασιλιά, πώς γλυκολαλεί!
Πώς γέμισε τους θάμνους μέλι!
ΠΕΙΣ.: Ε, εσύ.
ΕΥΕΛ.: Τι τρέχει;
ΠΕΙΣ.: Δεν θα σκάσεις;
ΕΥΕΛ.: Γιατί;
ΠΕΙΣ.: Ο Τσαλαπετεινός θα ξανακελαηδήσει.
ΤΣΑΛ.: Εποπίου, εποπίου, πίουυυ, πίουυυ
ίιιου, ίιου, ω ελάτε, ελάτε εδώ σύντροφοι γοργόφτεροι
με τις απαλές φωνές, τρέξτε εδώ, φτερουγίστε στη φωνή μου. Τρίο το τρίο το τορο τοτοβριξ.
Ήρθε γέροντας αψύς με καινούριες γνώμες,
κι έργα νέα προσπαθεί να κάνει. Εμπρός, ελάτε εδώ,
τοροτορο, τοροτοτοτίξ, κουκουβάου, κουκουβάου τοροτόρο, τοροτόρολιλιλίξ
ΠΕΙΣ.: Βλέπεις κανένα πετούμενο;
ΕΥΕΛ.: Όχι, μα τον Απόλλωνα, κι ας κοιτάζω μ' ανοιχτό στόμα τον ουρανό.
ΠΕΙΣ.: Φαίνεται πως χώθηκε του κάκου ο Τσαλαπετεινός
και έκραζε στο σύδεντρο σαν βροχοπούλι.
(Εμφανίζεται ένα πουλί)
ΕΝΑ ΠΟΥΛΙ: Τοροτίξ, τοροτίξ
ΠΕΙΣ.: Βρε, βρε για δες, ένα πουλί έρχεται κατά 'δω.
ΕΥΕΛ.: Ναι, ναι μα τον Δία, πουλί. Τι είναι τούτο;
ΠΕΙΣ.: Θάμα. (Δείχνει στον Τσαλαπετεινό)
Τι πουλί είναι τούτο;
ΤΣΑΛ.: Όχι απ' αυτά που συνηθίζετε.
Είναι πουλί της λίμνης.
ΕΥΕΛ.: Πω-πω! Τι όμορφο και κόκκινο!
ΠΕΙΣ.: Σωστά. Γι' αυτό το λεν κοκκινοπούλι.
ΕΥΕΛ.: Άκου! Κοίτα!
ΠΕΙΣ.: Ρε συ, τι γκαρίζεις;
ΕΥΕΛ.: Να, κι άλλο πετούμενο!
ΠΕΙΣ.: Ναι, κι άλλο μα τον Δία, έρχεται από χώρα αλαργινή.
Παράξενο πουλί, βουνίσιο. Μάντης των μουσών;
ΤΣΑΛ.: Τ' όνομά του Πέρσης.
ΕΥΕΛ.: Πέρσης; Ωχ! Ηρακλή, και τότε πώς δεν καβάλησε
καμήλα σαν τους Πέρσες για να 'ρθει εδώ;
ΠΕΙΣ.: Να κι άλλο, έχει και λοφίο!
ΕΥΕΛ.: Τι θάμα είναι τούτο! Λοιπόν δεν είσαι ο μόνος τσαλαπετεινός εδώ...
ΤΣΑΛ.: Αυτός είναι γιος του Φιλοκλή. Εγώ παππούς του.
ΠΕΙΣ.: Γι' αυτό είναι μαδημένος;
ΤΣΑΛ: Επειδή είναι άρχοντας τον μαδούν οι συκοφάντες
Τα φτερά που τ' απομένουν τα μαδούν τα θηλυκά..
ΕΥΕΛ.: Ω! Ποσειδώνα, κι άλλο πάλι όρνιο,
αυτό πολύχρωμο.
Πες μας, πώς το λένε;
ΤΣΑΛ.: Φαταούλα.
ΠΕΙΣ.: Άλλος φαταούλας αυτός ή είναι ο ίδιος ο Κλεώνυμος;
ΕΥΕΛ.: Μα τι χρειάζονται τα λοφία τα πουλιά;
Μήπως αγωνίζονται στο τρέξιμο οπλισμένα;
ΤΣΑΛ.: Φίλε μου, κι αυτά, όπως κι οι Κάρες,
τους λόφους προτιμούν για σιγουριά.
ΠΕΙΣ.: Αμάν Ποσειδώνα μου, δε βλέπεις
τι πουλομάνι και κακό μαζεύτηκε;
ΕΥΕΛ.: Θεέ και Κύριε, πω-πω νέφος. Ούτε να δεις μπορείς απ’ τα πετούμενα.
ΠΕΙΣ.: Τούτο εδώ είναι Πέρδικα
ΕΥΕΛ.: Και τούτο Πετροπέρδικα.
ΠΕΙΣ.: Αυτό Αγριόπαπια.
ΕΥΕΛ.: Και εκείνο Αλκυόνα. Και τ' άλλο πίσω της;
ΠΕΙΣ.: Μπαρμπέρης.
ΕΥΕΛ.: Μα είναι πουλί ο μπαρμπέρης
ΠΕΙΣ.: Δεν είναι ο Σποργίλος ο κουρέας;
ΤΣΑΛ.: Και ετούτο κουκουβάγια.
ΠΕΙΣ.: Γλαύκα δηλαδή. Παράξενο. Ποιος έφερε «γλαύκα» στην Αθήνα;
ΤΣΑΛ.: Κοιτάξτε. Κίσσα, Τρυγόνι, Σουσουράδα,
Κορυδαλλός, Συκοφάγος, Κουκουβάγια,
Περιστέρα, Μπούφος, Γεράκι, Κούκος,
Φάσσα, Κοκκινοπόδης, Αμπελουργός,
Κοκκινολαίμης, Κιρκινέζι, Ψαραετός,
Αγριόπαπια, Δρυοκολάπτης, Γερανός,.
ΠΕΙΣ.: Πω-πω τι πουλομάνι!
ΕΥΕΛ.: Πω-πω κοτσυφομάνι!
ΠΕΙΣ.: Πως τιτιβίζουν! Πως πετούν και κράζουν!
ΕΥΕΛ.: Μήπως μας φοβερίζουν;
ΠΕΙΣ.: Ωχ! Ανοίγουνε τα ράμφη. Άγρια μας κοιτάνε.
ΕΥΕΛ.: Έτσι λέω και 'γω. Πω-πω!
ΧΟΡΟΣ: Πούπου, πούπου, πούπου, πούπου, πού
είναι αυτός που μ' έχει κράξει;
ΧΟΡΟΣ Κορυφαία:
Πού να βρίσκεται; Πού;
ΤΣΑΛ.: Εδώ είμαι. Πάντα πιστός στους φίλους.
ΧΟΡ. Κ.: Τίτι, τίτι, τι λόγο φιλικό έχεις να μας πεις;
ΤΣΑΛ.: Λόγο δίκαιο, ευχάριστο, γλυκό και ωφέλιμο για όλους. Μου έκαναν επίσκεψη δυο γέροι τετραπέρατοι,
σκέτα ξουράφια.
ΧΟΡ.: Πού και πώς;
ΧΟΡ. Κ.: Τι λες; Για πες.
ΤΣΑΛ.: Λέω πως απ' τον κόσμο των ανθρώπων φτάσανε δυο γέροντες, φέρνοντας ένα σχέδιο για μια σπουδαία υπόθεση.
ΧΟΡ. Κ.: Πώς; Λάθος πιο βαρύ απ' αυτό που λες δεν είδα.
ΤΣΑΛ.: Στάσου! Μη φοβάσαι.
ΧΟΡ.: Τι έκανες!
ΤΣΑΛ.: Δέχτηκα για παρέα μας δυο άντρες.
ΧΟΡ. Κ.: Έκαμες μια τέτοια πράξη;
ΤΣΑΛ.: Αμέ, και πολύ γουστάρω.
ΧΟΡ. Κ.: Και είναι κάπου εδώ κοντά μας τώρα;
ΤΣΑΛ.: Οσο και εγώ.